Water, dooiwater en waterland

Het is gisteravond gaan regenen en we laten het natte Lillehammer voor wat het is en rijden naar Dombås. De weg voert ons over de Peer Gynt route. Omdat de sneeuw aan het dooien is van de bergen, is er overal veel water en dendert het met een enorm geweld via de verschillende stroompjes naar beneden.

Onze eerste stop is bij een staafkerk in Ringeby. De kerk stamt uit 1220 en is nu nog één van de 28 overgebleven staafkerken in Noorwegen. Helaas kunnen we niet in de kerk., Het seizoen begint hier halverwege juni vandaar. Hij is in uitstekende staat en prachtig om te zien aan de buitenkant. Een staafkerk is gebouwd van hout, Er worden geen nagels of spijkers gebruikt. De planken rusten op grondpalen en alle verbindingen worden in elkaar gelegd. Het ziet er fascinerend uit.

De weg naar Dombås ligt net hoog genoeg om niet overstroomd te worden, maar de uiterwaarden staan allemaal onder water. We hebben het idee dat we over een loopplank rijden met links en rechts water die zo overspoeld kan worden. Naarmate we verder komen, rijden we door de schitterende natuur almaar hoger en tot slot komen we met 3 graden Celsius in de sneeuw terecht. Ad draagt nog zijn korte broek (vakantie!) maar stapt toch wel even uit om een mooie foto te maken. Het uitzicht is adembenemend en indrukwekkend. Er zijn diverse grote bevroren meren. We dachten hier haarspeltbochten te gaan rijden, maar die zijn er niet. Wel mooie glooiende wegen met overal water, smeltwater en nog eens water.

In de bewoonde wereld bereiken we Dombås. We zoeken de camping die de NKC heeft aanbevolen. Het is een boerderijcamping, de koeien zijn nog binnen en wij zijn de enige camperaars. Deze week lag er nog sneeuw op de camping vertelt de eigenaar ons. Plek genoeg dus. De eigenaar moet de douches nog even controleren voor we die in gebruik kunnen nemen.

Morgen, zaterdag de 12e mei gaan we naar de westkust en gaan we de fjorden eindelijk zien.