Wintersport 2019

Omdat we al vaak op de Seiser Alm geweest zijn en jullie dan allemaal dezelfde verhalen moeten lezen, hebben we besloten maar één keer iets op ons weblog te plaatsen en wel vanaf ons thuisadres.

Ook de heenweg was gewoon net als vorig jaar. Eerste stop is een nachtje in Münsingen en we eten daar lekker in het ons bekende restaurant. Daarna naar Ferienparadijs Nasserer See. Het geeft nog steeds een Wauw-gevoel als we daar zijn. Zo’n mooie camping met zulk mooi sanitair.
De volgende dag nemen we de bus naar Innsbruck. Het is een mooie stad. Omdat het geen spetterend zonnig weer is, maar een beetje regen bezoeken we daar 2 musea. Een met een gouden dak die de geschiedenis van Innsbruck beschrijft met Maximilian. Wij horen dat hij erg veel van het buitenleven houdt en jaagt op de daar aanwezige berggeiten en op het overige wild in de bergen dat hij met een lange speer die ook als klimgereedschap diende neerstak. Vervolgens bezochten we het audio/visio- museum over audio effecten en andere zintuigen als reuk en die ons alles vertellen over horen, decibellen, reuk en geur. Leuk en interessant.

Na 3 nachtjes in Nasser gaan we richting Völs am Schlern vlakbij Seis. We krijgen een mooi plekje, maar de vaste gasaansluiting op de camping werkt niet. Tenslotte krijgen we een grote gasfles, die door de expert van de camping wordt aangesloten.

We treffen bij ons oude vertrouwde hotel Monte Piz onze Duitse vrienden Heidi en Thomas, eten een Pizza, drinken samen iets en halen herinneringen op. De pistes zijn prima en zonovergoten. Het is en blijft een fantastisch skigebied. Als we 2 dagen later weer gaan skiën, merken we dat de sneeuw in de middag iets minder mooi wordt door de wolkeloze hemel. We gaan opnieuw naar Monte Piz en worden daar hartverwarmend verwelkomd door een aantal mensen, die ons nog kennen van vroeger inclusief serveerster Martina. Leuk is dat.

We skiën om de dag en Corry raakt steeds meer in haar element. Op enig moment komt ze, hoewel onbedoeld, zelfs met twee benen los van de piste en weet dit met het elan van een ervaren skiesters op te vangen.Na de skidag drinken we vaak een Aperol Spritz bij de après-skibar onderaan de Seiseralmbahn als beloning voor onze inspanningen en evalueren we ons heerlijke skidagje. De eerlijkheid gebied te zeggen dat we dat ook doen op de dagen dat we niet skiën. Het is een leuke afsluiting van de dag. Op donderdag 7 maart nemen we de bus naar Bolzano en bekijken de stad.

Als we ’s avonds vanaf de camping naar het restaurant wandelen, komen we onderweg het stel tegen waar we in 2018 mee aan tafel hebben gezeten. Ze zijn gestrand. De corpulente vrouw kan heel moeilijk lopen en daarom hebben ze een e-bike voor haar aangeschaft. De ketting liep er steeds af. Maar hij zit er nu weer op en Ad besluit een handje te helpen. Met wat moeite bestijgt mevrouw de fiets, Ad duwt en legt zijn hand op het zadel. Ja, ja, daar ging mevrouw lekker op zitten met haar omvangrijke derriere. Na zo’n 50 meter heeft Ad toch maar zijn hand bevrijd uit deze wat ongemakkelijke situatie. Dat mannen van zijn leeftijd ook in ademnood kunnen komen, moge duidelijk zijn. Als hij zich uiteindelijk bij Corry voegt, moet hij even een beetje op adem komen. Het forelletje in het restaurant is weer heerlijk.

De volgende dag rekenen we af en rijden naar Wald in Pinzgau in het Zillertal. Het is niet onze camping en niet het skigebied waar Corry op gehoopt had. Het campingterrein is erg drassig en Ad graaft de camper ongeveer in, de modder zit tot op het cabine raam. Het heeft hier eerst enorm gesneeuwd en later geregend. Met enige moeite staat de camper toch op z’n plek. We wandelen ´s avonds naar het stadje, eten daar iets en besluiten de volgende dag weer te vertrekken. We belanden dan in Bad Kissingen. De Knauscamping ligt in een mooi park aan een watertje, waar je de eendjes Niet mag voeren.

Op zondag bekijken we het kuurpark. Er lopen veel kreupelen en oude mensen. Zoals gebruikelijk passen we ons gemakkelijk aan. Maar men heeft nog veel plezier in het leven. Dat zien we als we koffie drinken in een restaurant met dansvloer, waar muziek uit ver vervlogen tijd wordt bezongen en gespeeld door een man met een keyboard en de dansvloer staat vol met merendeel, 80+-jarigen. Sommigen hebben hun dansschoenen in een speciaal tasje meegenomen. Later luisteren we naar live klassiek concert in de Kuurzaal die een geweldige akoestiek blijkt te hebben.

Daarna zijn we middenin de sneeuw in Winterberg beland. Het is intussen12 maart. In de Brabander hebben we een glaasje wijn gedronken en gezellig gepraat met Rob en Marja Meurs, de eigenaren van deze enorme tent. Intussen runnen hun kinderen het geheel en houden Rob en Marja de vinger aan de pols. Toen Sylvia daar werkte waren er ongeveer 20 medewerkers. Nu zijn er 150. We krijgen nog een boek dat is uitgegeven ter gelegenheid van hun 25-jarig bestaan. Ook Sylvia staat er een aantal keren in op een foto. Het doet ons goed. Omdat de sneeuw hier perfect is, blijven we hier even uitrusten en skiën. Daarna gaan we richting Veghel en plannen maken voor onze volgende reis naar het noordoosten van Europa.