War schau(en)

We gaan Warschau bekijken en je gelooft het niet, maar het regent! Warschau is een van de meest bijzondere steden van Europa en staat bekend als de ‘Feniks’ stad. Het is tijdens meerdere oorlogen met de grond gelijk gemaakt, maar iedere keer is het weer uit zijn as verrezen. De stad is modern en dat zie je terug in de huidige architectuur. Grote pleinen, moderne gebouwen en monumenten kenmerken de stad.

Gewapend met paraplu zoeken we dus buslijn 127. In de bus kun je bij een automaat een kaartje kopen, maar deze automaat heeft de geest gegeven. Na twee haltes heeft Ad het nog steeds niet voor elkaar ondanks de vraag of iemand die Engels spreekt hem kan helpen. Opeens staan er twee controleurs achter hem die hem beschuldigen van zwartrijden. Het wordt een woordgevecht en een van de controleurs pakt het rijbewijs (identiteit) van Ad. Die is het hier niet mee eens en grist deze terug. Corry mag gratis mee, gezien haar leeftijd. Het wordt zo erg dat de controleurs zeggen: “We bellen de politie”. “Ok”, zegt Ad, “jullie bellen”. Intussen heeft een medepassagier het gesprek meegekregen. Zij spreekt uitstekend Engels en zegt toe ons te helpen omdat ze zag hoe het verlopen was en wilde helpen om het op te lossen. We stappen allemaal bij de volgende halte uit en er wordt nog een ernstig gesprek en discussie op de stoep gevoerd. Als de controleurs aangeven dat de aanwezigheid van de Poolse en Engels sprekende mevrouw niet welkom is (gezagsverlies voor de controleurs), neemt zij afstand en taaien de controleurs plotseling af. Poeh, dat was even spannend! Op naar de volgende bus waar we wel een kaartje kunnen kopen richting centrum.

Maar Warschau is mooi. Het oude stadsdeel is gelukkig bewaard gebleven. Daar gaan wij dus heen. Omdat het pijpenstelen regent, zoeken we onderdak in het koninklijk paleis. Dat is erg mooi met ontzettend veel goud. We vergapen ons aan al dat moois. Later zien we bij het graf van de onbekende soldaat de wisseling van de wacht. Je waant je weer in de oorlog. De soldaten stampen heel hard, tillen hun voeten met gestrekte benen tot ongeveer kniehoogte op en wisselen van plek bij een eeuwig brandend vuurtje.

Met enige hulp komen we weer terug naar bushalte Zachnodni bij de camping. Het is fijn dat iemand van ons een richtinggevoel heeft. Morgen 15 mei verder naar Bialowiezki.

Bialowiezki
Het is een mooie rit naar Bialowieza. We komen veel ooievaarsnesten tegen. We snappen nu dat de Polen veel kinderen hebben.
Bialowiezki ligt tegen de Wit/Russische grens en is bekend om zijn oerbossen. Ad ziet onderweg nog een ree de weg oversteken en in het bos belanden.
Het is bijzonder dat de wegen hier erg goed zijn. Daardoor hebben we ook de tijd goed om ons heen te kijken tijdens deze prachtige route door het woud

De camping hier is een boerderijcamping. Als we het sanitair gebouw ontdekken, belooft het niet veel goeds. Maar het valt 100% mee en er zijn schone toiletten en ook een schone, warme douche. Geen Wifi. De aansluiting aan elektriciteit is bagger en lijkt niet erg veilig met contactdozen die her en der open en bloot buiten liggen. Ad dekt die van ons voor de zekerheid toch maar even af. Maar tot nu toe hebben we stroom, dus het werkt wel.

We blijven 2 nachten en willen eigenlijk een 7,5 km lange wandeling maken door het oerbos in het enige nog bestaande oerwoud in Europa met o.a. bizons, 206 soorten spinnen (brr), 8500 soorten insecten en 900 soorten paddenstoelen. Dat kan echter alleen met een gids en de kosten zijn niet mis. Je betaalt per groep en wij zijn maar met z’n tweetjes. Ook al omdat er weer veel regen wordt voorspeld, doen we de houten-huisjes-wandeling. Je ziet hier bijna geen stenen huizen. Het is verdorie droog en we zien zelfs heel even de zon en een graadje of 17. Er is een mooi park hier vlakbij de camping en daar wandelen we vanzelfsprekend door. Het is aangelegd voor de Russische adel die hier een jachtgebied wilden hebben. Het park is in de Engelse tuinstijlarchitectuur ontworpen Als je de kilometers wandelen bij elkaar optelt, hebben we erg veel gelopen. De fietsen staan veilig op de camper. We maken best weinig fietskilometers.

Op 17 mei en vertrekken we naar Gizycko, een merengebied. We belanden in een 24 km lange weg/modder met werkzaamheden, om de 200 meter een verkeerslicht (stoplicht) en dan over een eenrichtingsstuk modder en/of 1/3 strook asfalt. De kunst is om de gaten te ontwijken!

Na deze hindernis rijden langs de grens van Litouwen en zitten nu in de buurt van de Russische grens op een camping bij een jachthaven.
De camper zat van top tot teen onder de modder en het leek wel of we de Dakarrally gereden hadden. Dus eerst maar even afspoelen gelukkig was er een kraan op onze campingplek.