Verse forel

Op 26 mei vertrekken we naar Aurdal. De route is weer totaal anders en geeft enerverend natuurschoon. Het lijkt hier op Oostenrijk. We beginnen met een staafkerkje. De Noorse ‘stavkirker’ zijn uniek in de wereld. Van de 1000 kerken zijn er nu nog 28 over. Aan de buitenkant doen ze angstaanjagend aan met hun drakenkoppen. Deze kerk is men aan het renoveren. De teer druipt er van alle kanten af en je mag er dus niet in. De Noormannen schijnen meester geweest te zijn in het bewerken van hout. Bij de bouw worden geen spijkers en schroeven gebruikt. De staafkerken hebben allemaal een hoge drempel om de boze geesten buiten te houden (wie zouden ze daar mee bedoelen?). Ze worden in elkaar gezet als een kast. We maken een foto van buiten naar binnen en zien dan wel dat het iets bijzonders is.

Bij Lærdal nemen we de 24,5 km lange tunnel. Hier en daar is de aangebrachte verlichting een geweldige verrassing. Zo goed en kwaad als het gaat, nemen we een foto.

De camping in Aurdal ligt aan een rivier, men noemt het een fjord, en je mag er vissen. Ad heeft geen goed aas, maar de buren voorzien hem daarvan. Als we in het campingrestaurant even wat eten, haalt de buurman Ad zijn hengel op met vis! Het is de eerste vangst. Ad maakt de vis schoon en die staat voor morgen op ons menu.

We blijven hier een paar dagen. Ad gaat nog veel vis vangen, het weer is zonovergoten en warm. Op deze camping gaat de zon pas rond 22.30 uur onder. Op vorige campings hadden we steeds last van zon achter de bergen zo rond 16.30 uur. Het bleef uiteraard wel licht tot 23.30 uur. Onze buurman hier duikt regelmatig even in het water. Hij zegt dat het niet koud is. Hij mag van ons.

De bedoeling was op deze camping te luilakken. Van de buren krijgen we de vis (forel) die Ad niet kon vangen. We leggen ze ’s avonds lekker in de pan om te bakken en genieten van deze heerlijke topverse visjes.

En dan, opeens denk je dat je naar een supermarkt moet. Volgens een van de campinggasten kun je lopen en is het “round de corner”. We trekken dus de stoute schoenen aan en gaan op pad. Na diverse corners berGop is er nog geen zicht op de super. Als we het uiteindelijk vragen aan een Noor is het vlakbij. De Kiwi, rechts van de weg. Hierna willen we terug naar de camping, want het is toch nog wel zo’n 3 km terug. We lopen rechtsaf bij de super, hebben na een poosje zo het vermoeden dat het niet helemaal goed gaat en komen daar 4 km later echt achter als we een Noor aanspreken die alleen Noors kan. Hoppa 4 km terug en dan de weg zoeken die we gekomen zijn. Op onze laatste zuchtende benen komen we op de camping. Heerlijk stoel, beentjes omhoog en iets drinken. Gelukkig hadden we in de supermarkt een pak melk gekocht. Die was bijna op toen we terug waren. We zijn van plan vandaag (de volgende dag) niks te doen. Nou ja, Ad vissen en Corry lezen. Het wordt rustig op de camping. Ook onze buren zijn vandaag vertrokken. Ad heeft veel vismateriaal van Asgeir gekregen, dat vrijwel allemaal weer verdwenen is: of blijven steken in de grasbodem van deze rivier of door een boot die met en rotgang voorbij sjeesde en de lijn meenam.
Morgen verder?