Zoutwater vrees

Net buiten Krakau ligt één van de grootste zoutmijnen ter wereld. De mijngangen onder het plaatsje Wieliczka zijn ruim 300 km lang en zijn zo’n 350 meter diep. Wij gaan niet verder dan 135 meter naar beneden, ook nog behoorlijk indrukwekkend als er over nadenkt. Je begint met korte trapjes van ongeveer 8 treetjes in totaal 320 treden naar beneden. Allemaal linksom. Je wordt er bijna duizelig van.

Tegenwoordig wordt er amper nog zout gewonnen. Maar de vloeren, wanden en plafonds zijn van zout en je zou zweren dat het marmer is. Natuurlijk proeven we even om het te controleren en warempel alles is zout. Behalve aan de kunstwerken mag je overal aankomen.

Wij staan wel even in de rij voordat we een kaartje bemachtigen. Je moet ook betalen als je foto’s wilt maken. Het valt op dat alles zeer religieus getint is. Je vindt in de mijn diverse kathedralen gesitueerd en heiligen afgebeeld, alles opgetrokken uit zout. Omdat de lucht onder de grond erg schoon is, zijn er ook verschillende kuuroorden gevestigd.

De tocht onder begeleiding van een gids duurt ruim 2 uur. Na ruim 3 km lopen zijn we het wel zat en willen we omhoog. Het duurt even en uiteindelijk maken we toch nog een hachelijk moment mee. We worden namelijk met 10 man/vrouw in een soort industriële bouwlift van een vierkante meter gepropt met tralies en stalen deuren als haringen in de ton. Je kunt geen kant op. Groot is de opluchting dan ook als we blauwe lucht zien en vrijgelaten worden. Dan moet je je natuurlijk nog langs allerlei winkeltjes wurmen, waar men o.a. zakjes zout verkoopt.
Op naar de parkeerplaats waar de camper staat en dan naar onze tussenstop in Tarnóv, waar we een mooie camping vinden met een restaurant. De volgende morgen is het stralend weer met volop zon en reizen we verder naar Tyrawa Solna. Misschien blijven we daar wel een paar dagen hangen.

Het weer zit niet echt mee, 's Nachst rond het vriespunt en het lijkt wel of het in heel Polen regent. Hoewel na regen komt …., dus kunnen we na het ontbijt lekker in de zon koffie drinken. We wandelen even naar de plaatselijke supermarkt en kopen daar brood, chips, sokken (voor Corry) en een hoed (voor Ad).
Deze camping ligt aan de rivier de San. Om op de camping te komen moet je over een soort pontonbrug, die wij nog nooit van ons leven hebben gezien en een enorm kabaal maakt als je eroverheen rijdt. Als we naar de super lopen, blijkt er ook nog een voetpad langs de brug te gaan. ’s Middag begint het lichtjes te regenen en verhuizen we naar binnen.

De douches bij de heren zijn hier koud. Daarom doucht Ad lekker bij de warme van de dames. Onze achterbuurvrouw (ook Hollands) vindt het prima maar wacht tot wij klaar zijn en dan spurt ze naar de douches.
Ad zag dat de aardlekschakelaars van de herendouches uit stonden en na deze weer omhoog te hebben gezet, blijkt warempel de boiler warm te worden dus morgen weer lekker bij de heren onder de douche.

Hoe noordelijker we nu in Polen komen, hoe warmer het wordt. Morgen vrijdag 10 mei gaan wij dus verder omhoog naar Sandomierz.