TIjdrit

We belanden in een voor Ad zeer bekende omgeving en het vermoeden wat we hadden kwam helemaal uit toen we de camping Don Quijote in Salamanca opreden. Een aantal jaren geleden hebben we hier ook gestaan langs de Rio Tormes. We hebben de stad toen al gezien op de fiets langs de rivier, en we herinneren ons de prachtige Catedral de Salamanca en de Plaza Mayor nog goed. Dat hoeft dan ook niet nog een keer. We kunnen niet op het veld staan en staan ergens onder de bomen met heel veel pluizen het lijkt wel of het gesneeuwd heeft bij 30 graden plus. Ad denkt dat hij er hooikoorts van krijgt en niest als de beste. Hier willen wij niet zijn, vanavond eten we wat in het restaurant en dan inpakken en wegwezen.

Op 31 mei rijden we naar Peñafiel/ Nee niet zoals veel Hollanders zeggen: Pedofiel. Het zwembad is vandaag voor het eerst open en wij openen het dan ook. Er is een Hollandse eigenaresse en dat is een makkelijke taal voor ons. Helaas is het restaurant nog gesloten en alleen open op Spaanse tijden. De camping ligt in een prachtig gebied met veel loofbomen en er vliegen voor ons bijzondere vogels, zoals later bleek de Blauwe ekster te zijn (toch wel handig zo’n vogelboekje in de camper) die hier alleen in op het Ibersich Schiereiland voorkomt, De camping ligt vlakbij het dorpje. We kunnen ernaartoe fietsen via een zanderige onverharde weg. In het stadje zijn veel hele smalle weggetjes. We zoeken een bakker en vinden er een die ons de weg wijst naar een collega, want hij heeft geen brood meer (alleen op reservering te verkrijgen). We vinden er een in een supermarktje. Verder bekijken we even het hete stadje en vinden een aardig Spaans terrasje met wat schaduw, waar ze koele biertjes verkopen. Dat spreekt ons wel aan ook al is het tijdstip nog niet alcoholhoudend. Vervolgens fietsen we langs de bezienswaardigheden zoals de Clock Tower en de Saint Mary’s Church, de Saint Michael’s Church en de Saint Claire’s Church (amen) en verder richting het imposante Castel wat boven op de heuvel is gelegen en oorspronkelijk uit de 10e eeuw dateert en daarna uitgebreid is tot wat het momenteel is. Omdat je het kassteel alleen onder begeleiding van een Spaanssprekende gids kunt bezoeken zien we hier vanaf. Gezien onze eerdere ervaring met zo’n alsmaar ratelende gids en er vervolgens niks van hebben begrepen. Wel jammer want er was ook een wijnmuseum in deze tour (inclusief tasting room)inbegrepen.

Zaterdag 4 juni verlaten we deze prachtige camping en gaan we richting Pamplona voor onze waarschijnlijk laatste stop in Spanje. De camping Izarpe ligt in de Valle de Atez en de route ernaartoe is om tureluurs van te worden zoveel slingerweggetjes en haarspeltbochten. De campingis voor 99% bezet door Spanjaarden en alles is tot in de perfectie verzorgd en bijgehouden, avonds eten we wat in het restaurant.

Het weer in zuidwest Frankrijk is niet echt zomers. We besluiten we nog even in Spanje te blijven. Op 5 juni rijden we naar ALquézar. De rit gaat via grote wegen parallel aan de Pyreneeën maar ook via hele smalle weggetjes. Onderweg zien we wilde rivieren en woeste rotspartijen die over de weg hangen om vervolgens weer het vlakke graanlandschap te zien en zelfs rijstvelden en natuurlijk worden de bodega’s ons voorgeschoteld. Prachtig dus en zelfs een vakwerkbrug waar maar één auto qua breedte op past krijgen we te verwerken. Regelmatig stoppen we om wat foto’s te schieten, vooral de helder groene meren vinden we prachtig en zien we flamingo’s en de overal aanwezige ooievaars. Vlakbij onze bestemming staan er borden langs de weg dat dit een populaire streek is voor wielrenners en dat we hier rekening moesten houden. Na kilometers gereden te hebben zegt Corry: “Ik heb nog geen fietser gezien” waarop Ad ze: "Dit is de goden verzoeken en prompt op een gegeven moment houdt het op. Een Spaans sprekende verkeersregelaar vertelt ons dat weg is afgesloten omdat er een wielerwedstrijd gaande is. We moeten terug via Barbastro.Geen idee waar dat ligt, maar we doen keurig wat de meneer zegt en berijden onbekende wegen. Onze Tomtom zegt steeds dat we terug moeten, maar wij zijn eigenwijs en op een gegeven moment pakt hij de weg weer op en komen we toch nog na zo’n 30 kilometer extra bij de camping Alquézar. Maar vlak voor de camping staat ons nog een verrassing te wachten. Het fietspeloton komen we weer tegen. We moeten aan de kant en krijgen uitgelegd dat het ongeveer 20 minuten duurt voordat er een motor met groene vlagjes voorbijkomt. Dat is voor ons het sein dat we verder mogen. Even wachten en dan komt het peloton met caravaan inclusief een bezemwagen eraan. Niet veel verder om het hoekje ligt de camping. De receptie is gesloten tot 16.00 uur, doch aan de overkant is een restaurant en daar drinken we een biertje om de tijd door te komen. Het is bloedheet in de zon. We zijn dan ook blij met schaduw.

Eén nachtje en dan naar de Middellandse zee. Lekker poedelen in het warme water. Op camping Templo del Sol komen we verschillende bekenden tegen en worden we hartelijk begroet. De volgende ochtend viel Ad zowat van zijn stoel toen Corry voorstelde eerst een duik in zee te gaan nemen, zo gezegd, zo gedaan en we nemen een frisse ochtendduik. Ad had zijn tijdelijke horloge afgedaan en op zijn handdoek gelegd en kwam er in de camper pas achter dat hij geen horloge meer had. Dus snel terug naar het strand om te kijken of het daar mogelijk nog lag, maar helaas er lag niets op het strand en Ad had het al opgegeven tot er een Franstalige vrouw luid aan het roepen was en het roepen naar Ad zelf was en, wat denk je, zij had het horloge op het strand zien liggen. Poe! Wat een opluchting. We blijven nog tot zaterdag 11 juni en genieten van het heerlijke weer het strand en de zee, Ook het zwembad was weer heerlijk, iets later dan verwacht, gaan we toch echt Spanje verlaten. Om even wat op te schieten gaan we naar een Camping in Fitou Frankrijk waar we al eens eerder zijn geweest. Corry herinnert zich er niets van, maar Ad weet precies waar wij een vorige keer gestaan hebben, Het is erg warm dus we duiken in het verfrissende zwembad.

Daarna vetrekken we naar Laizé, een voor ons nieuwe naturistencamping, Toen we aankwamen werden we hartelijk begroet door een fransman die zijn best deed om en beetje Engels met ons te spreken. Met handen en voeten werd het ons duidelijk dat deze clubcamping officieel nog niet open was, maar dat we van harte welkom waren. De volgende dag pakken we de fiets, maar op een gegeven moment wordt de geplaveide weg een boerenlandweg, waar het met een normale fiets moeilijk fietsen is. We komen wel uit bij de supermarkt, die we zochten. Maar we gaan terug naar de camping via de openbare weg, dat gaat toch ietsje makkelijker, dan via het boerenland. Maar we hebben de voorraad weer aangevuld en weer iets te eten en te drinken.

Vandaar naar Epinal ook een nieuwe bestemming voor ons, maar dat viel tegen dus de volgende dag naar onze laatste camping voordat we naar huis gaan in Luxemburg.

We reserveren deze camping omdat het heel erg druk is op de camping. We hebben dan ook het laatste plekkie. Hier blijven we een paar dagen.. Zwemmen in het binnenbad en lekker uit eten, we maken geen gebruik van de sauna, omdat het bloedheet is. We zijn dan ook heel blij met ons plekkie in de schaduw. Ad speelt een keer op zijn gitaar en ene René valt in bij country- roads en zo ontstaat een leuk gesprek, Rene blijkt een zanger te zijn onder de naam Feestzanger René en gaat optreden bij Fabriek Magnifiek in Veghel op 24 juli, we spreken af om elkaar daar te ontmoeten.

Sinds 19 juni zijn we weer thuis, en kijken terug op een voor ons weer enerverende reis met vele nieuwe indrukken avonturen.

Hopelijk hebben we jullie ook een beetje meegenomen op onze reis, in ieder geval bedankt voor jullie leuke reacties en tot de volgende reis.