Porto, trapje hoger

Het is 7 kilometer op de fiets naar Porto. Het eerste stuk rijd je langs het strand op een prachtig fietspad dat we delen met honderden fanatieke hardlopers wat later bleek een training te zijn voor een soort van marathon de volgende dag. Daarna de stad in. We hadden het lumineuze idee om de route die de toeristische dubbeldek bus nam met de fiets te doen (appeltje eitje) gewoon de aangegeven route van het stadskaartje volgen, doch na de eerste helling (8 à 10%) door een smalle straat omhoog zien we het nut van dit idee ineens niet meer in.
Er is een enorm hoge brug, maar daar hoeven wij niet overheen. Er gaat ook een lage brug over de Douro. Maar het is druk! Hier geen fietspad dus op de fiets, een ware jungle, maar we overleven het en zetten de fietsen ergens vast aan een hek en stappen dan vol goede moed de oude stad in. Nou, hier hoef je geen rolstoelgebruiker te zijn.

Als wij rondgedwaald hebben over de bijna eindeloze trappen en eindelijk de laatste treden naar boven hebben genomen, weten we zeker dat er een andere weg moet zijn, want hier boven staan auto’s. Maar het is mooi, de trapjes, de smalle steegjes, de huisvrouwen die kleden staan af te schrobben en hun was boven de straat hebben hangen etc.

Gelukkig is het vandaag maar rond de 25 graden. Toch nog wel warm voor een stad, maar goed te doen. Op een terrasje lunchen we en dan gaat de stedentoer verder en genieten we van de vele majestueuze pleinen met hun imposante gebouwen die vaak op z’n Portugees betegeld zijn. We zien aan de buitenkant diverse kerken, een kathedraal en we vinden zelfs tenslotte een wijnhuis. Maar de wijnproeverij blijft uit. Natuurlijk hebben we het museum van de nationale drank Port bezocht Later kopen we een entreekaartje voor het Palacio de Bolsa. Daar krijgen we een rondleiding door een Engels sprekende gids. Het is behoorlijk indrukwekkend van vloer tot en met het plafond. We zetten een paar foto’s op het web. Sommige ruimten worden nog steeds gebruikt voor bruiloften en partijen. Dat zal wel een paar duiten kosten tussen al die ouderdom en dat goud.

Aan de Douro proberen we een Douro wijntje uit. Dat valt lekker, wat wil je ook na zo’n enerverende dag. Er is hier veel te zien, bij al dat verkeer over het water samen met je maatje. Als het etenstijd is, fietsen we alvast naar de andere kant van de rivier proberen daar een visje uit. Het is niet spectaculair. Als we goed en wel zitten begint een fanatieke stratenmaker zijn vandaag gelegde straatje met een enorm kabaal aan te trillen, bijzonder en ach het stilt de trek en er is een goed glas wijn.

De volgende dag, 15 juni, willen we naar een kleine naturisten camping om uit te rusten. Deze zijn meestal niet zo gemakkelijk te vinden, maar deze vinden we helemaal niet. We rijden steeds hoger de smalle bergstaat op om ons uiteindelijk vast te rijden. Het lukt ons de camper te draaien. We hebben het gevoel helemaal in de rimboe te zitten.
We besluiten dan maar door te rijden tot het begin van de Picos de Europa. De weg is afwisselend, bergen, graanvelden en dan vlakbij Leon weer prachtige bergen en meren. We stoppen een paar keer om foto’s te maken. Nu zitten we op een 2 sterren camping aan een rivier. We zien de forellen springen, maar Ad waagt zich er niet aan de hengel uit te werpen, de meeste mensen vissen hier met erg ligt spul en met een soort kunstvliegjes. Je kunt er pootje baden en proberen de visjes met de hand te vangen. Er staan hier een paar Hollanders voor de wandeltochten, we hebben hier zeeën van ruimte, kijken op de bergen, hebben een schone douche/ toilet en heerlijk bronwater.

We besteden deze dag aan wassen en camper schoonmaken. Soms moet dat, zelfs in de vakantie. Morgen dwars door de Picos.