Dag Balkan op naar Griekenland

Woensdag 13 september hebben we een route uitgestippeld naar Servië. Het gaat goed, maar opeens veranderd de 4-baansweg in 2-baans en dan staan we voor een zandpad met diepe kuilen en rotsen. Dat gaat niet gebeuren! We hebben geen 4x4 camper! Bij een klein bruggetje draaien we en dat gaat niet helemaal goed. We slippen weg en raken met de achterbumper een boomstronk. Auw, klein beetje schade.
We rijden ongeveer 40 km terug en stippelen een andere route uit. Dat betekent dat we noordwaarts naar Belgrado gaan. Behalve overstekende koeien loopt er ook een roedel paarden over de straat. De route is weer fantastisch, langs een grote rivier. De natuur in Bosnië is erg mooi en je moet wel van slingertje/ slangetje houden met behoorlijke hoogteverschillen. 15% is eerder standaard dan uitzondering.

Wat opvalt, is dat iedereen hier op hout stookt. Er zijn veel huizen in aanbouw. Na de oorlog heeft de regering de mensen stenen gegeven om nieuwe huizen te bouwen. Vaak staat het kapot geschoten exemplaar er nog naast. Verder rijdt men hier als kamikazes. Er staat om de paar kilometer wel een gedenkplaatje, compleet met foto, van iemand die zich daar te pletter heeft gereden. Ad let goed op dat hij kan remmen en ruimte laat tussen ons en onze voorganger, zodat er iemand kan invoegen en zo het volgende ongeluk kan voorkomen.

We rijden aan de Bosnische kant langs een rivier ‘de Drina’ die tevens een natuurlijke grens vormt met Servië. Bij Zvornik steken we de rivier over.

Bij de Servische grens moeten we rechts parkeren achter een auto die van top tot teen uit elkaar wordt gehaald. O jee! Dachten we zijn wij nu ook aan de beurt? Maar het valt allemaal mee. De douanebeambte vraagt of we helemaal uit Holland komen. Een andere heeft het over Marco van Basten. Leuk. 3 x paspoortcontrole, maar dan mogen we verder.
We zoeken een camping in de buurt van Belgrado en belanden bij een particulier met zo’n 10 plekjes, middenin een boomgaard. De eigenaar is erg aardig en voorziet ons meteen van vers drinkwater en de code voor Wifi.
Hier is geen restaurant. We eten heerlijk zalm uit eigen keuken buiten. Er lopen een jong katje en hondje rond, die met elkaar spelen en pogingen doen ons iets eetbaars afhandig te maken. Bij de buren lopen geiten, kalkoenen etc. We wanen ons hier echt in het binnenland van Servië. We slapen heerlijk en ontbijten buiten in de zon. Het sanitair bestaat hier uit een douche en wc in het huis van de eigenaar. Om de beurt dus.
We gaan vandaag meters maken en rijden uitsluitend autoweg naar Vranje. Op de autoweg bij Kragujevac worden we echter door een automobilist plotseling geattendeerd dat er iets mankeert aan de camper. Toch maar even stoppen. Het blijkt een kapotte voorwiellager te zijn en we rijden met de meneer naar zijn garage. Er moet een nieuwe of een gebruikte in. We kiezen voor de gebruikte omdat dat aanzienlijk in euro’s/dinars scheelt. Binnen 2 uur is alles klaar en kunnen we verder. Wel heeft Ad drie keer moeten pinnen om de rekening te betalen. En dat ging natuurlijk zwart. We zijn blij dat we geen ongeluk hebben gehad maar voelen ons zwaar besodemieterd als we aan de prijs denken. Ad vermoed, besluiten we en toosten op een goed vervolg.

Nu staan we vlak onder Thessaloniki op een schiereiland aan de Egeïsche zee, het plaatsje heet Nea Moudania. Het zeewater is 27 graden en de buitentemperatuur circa 30. We nemen een duik in de zee en fietsen dan in een sukkeldrafje naar het dorpje om daar in een restaurantje heerlijk verse vis (Dorado) te eten met een frisse Griekse salade. We voelen ons weer helemaal op ons gemak. We blijven hier een paar dagen wennen aan de temperatuur, (de was doen etc.) en daarna gaan we dan verder Griekenland verkennen.

Momenteel zitten we aan de andere kant van de Egeïsche zee in Paralia Panteneimonos