Grensoverschrijdend

Zaterdag 14 oktober zijn we weer teug op ons Pargahonk. De terugreis ging voortreffelijk, hoewel je wel wat slaap tekort komt. We werden om 02.00 uur in Veghel opgehaald door een taxi met een Afghaanse chauffeur. Het eerste kruispunt bij de A50 wilde hij al de verkeerde kant op, maar Ad was al alert en kon hem nog net op tijd de goede kant op sturen en gingen we richting Schiphol. Het is herfstvakantie in Holland. Dus het vliegtuig zat vol vakantiegangers met kinderen. Onze taxi van de heenweg stond al te wachten in Preveza. We waren dan ook binnen een uur bij onze camper in Parga.

We hebben heerlijk gezwommen en daarna een paar uur geslapen op het strand. Om wakker te worden, neem je nog een duik in de zee. ’s Avonds heerlijk gegeten in het stadje in een restaurant dat ons was aanbevolen door de taxichauffeur in Parga.

15 oktober: Ad is jarig. Corry zingt hem toe en maakt vanmorgen de thee op bed. ’s Middags lekker gezwommen, daarna de fles champagne open getrokken en geleegd. En dan nog een keer ergens een restaurantje zoeken. Je merkt nu heel erg dat het seizoen ten einde loopt. Veel winkels en restaurantjes zijn al gesloten. Er zijn nog veel Deense toeristen en ook die willen ergens eten. Het is helemaal goed gekomen.

16 oktober vertrekken we naar Albanië, een camping van Hollandse eigenaren. Dat was gewoon dik 400 km en we komen tenslotte in het donker aan. De wegen worden er niet beter op. De putdeksels in de wegen liggen ongeveer 10 tot 15 cm lager dan het wegdek. En dan vergeten we nog even het laatste stukje naar de camping in donker, zandpad, diepe kuilen. We tellen de meters tot de camping. Eigenlijk is die al dicht, in ieder geval geen restaurant meer. Na enig overleg bestelt de campingeigenaar een tonijnpizza voor ons bij een restaurant in de buurt. “Het is er zo.” Maar als we na een uur nog niets hebben, gaan we maar even poolshoogte nemen. “Vergeten!” Na een kwartier kunnen we eindelijk aanvallen op de tonijn pizza.

De volgende morgen worden we uitgerust wakker. Het sanitair is mooi en schoon en als we afrekenen betalen we € 18,-- voor een nacht, 2 tonijnpizza’s en een enorm bruin brood, waarvan we wel 3 dagen kunnen eten.

Albanie is een land in ontwikkeling. Je ziet wel veel nieuwe huizen en bedrijven. Pinnen kun je alleen bij sommige pompstations. Je ziet hier ook lopende mensen langs de autoweg op weg naar huis of werk en een stel met een ezel langs de weg. Daarnaast zie we veel Mercedessen, allemaal behoorlijk oud. Dat schijnt veel voor te komen in arme landen omdat een Mercedes het goed doet na veeeeel kilometers. Als je een beetje rijk bent heb je wel één koe en daar ga je mee wandelen aan een touw in de grazende weiden naast de autoweg.

Het verkeer is niet geregeld. Verkeer van rechts heeft nooit voorrang. In Shkoder (grote stad) zijn de fietsers helemaal van de wap. Ze fietsen links, rechts, dwars over straat, maakt niet uit, dicht langs de auto of ervoor. Je moet honderdduizend ogen hebben wil je veilig de stad door kunnen rijden want ook de voetgangers vinden dat de weg van hen is en staan soms gewoon midden op de rijbaan. Maar het lukt!

We rijden door een schitterend landschap, maken veel foto’s en publiceren daar een paar van. Als we in Dubrovnic aankomen rijden we naar de geplande camping. Helaas is de oprit zo smal, dat we weer schade rijden tegen het opstaande muurtje van ongeveer 30 centimeter hoog. We schrapen erlangs met de drempel onder de deur. Corry ziet het even niet meer zitten en weet ook even niet wat voor aanwijzingen ze nog kan geven. We zitten klem!!. Er komt een Engelse meneer langs die het wel ziet zitten ons uit deze hachelijke situatie te loodsen. Millimeter voor millimeter dirigeert hij Ad zo dat we er zonder verdere schade uitkomen. We gaan daarna naar een camping ernaast, waar de oprit ruimer is. De campingmevrouw is erg aardig. Ze brengt ons vanavond in haar auto naar een goed visrestaurant. Dat hebben we wel verdiend na alle spanning van vandaag.

De schade valt mee alleen de cover onder de deur heeft schade en kan gemakkelijk vervangen worden. We hoeven gelukkig niet via het dakraam naar binnen.

Verder valt nog te vermelden dat we vandaag 3 keer over een grenspost zijn gereden (Albanië/Montenegro, Montenegro/Servië, Servië/Kroatië. Je wordt hier behoorlijk gecontroleerd. Kopie van je paspoort, autopapieren etc. Om over de grens van Albanië naar Montenegro te komen, heb je ruim een half uur nodig. De rest ging vlotter.

De herfst heeft ook hier zijn intrede gedaan. We bewonderen prachtige herfsttinten in de bomen en struiken terwijl het toch gewoon 25 graden is. Heel bijzonder we genieten met volle teugen.
Morgen naar Dubrovnic met het bootje.